Dag 5: naar La Lastra (bij Triollo)   [22 km -  540↑ - 110↓ - 7u30]

 

Willem had een slechte nacht, hij is veel wakker geweest... De stress? ... We maken de rugzakken klaar en gaan om 8 uur ontbijten in het kleine salon beneden. Het ontbijt staat voor ons klaar, we moeten alleen zelf koffie maken en de broodjes toasten. Daarna gaan we inkopen doen voor onze lunch. De deur van een voedingswinkel staat open voor de aanvulling van de voorraden: 'Cerrado!' roept de man als Willem binnenstapt: 'Ik heb honger!'. Maar de groenteboer is niet te vermurwen. Het is inmiddels 9u en de supermarkt er rechtover gaat open, dat was niets te vroeg. 

Na een toerke rond de gesloten kerk van Cervera beginnen we langs het kerkhof te stijgen in zuidwestelijke richting. De mist hangt laag over de heuvels. We ontmoeten een hond, maar hij laat zich niet benaderen voor een streling en rent weg. Vreemd hoe een dode mol op ons pad blijkt te liggen: komt de mol altijd bovengronds sterven? Na enkele kilometers komen we aan in Ruesga, waar het kerkje 'Santos Justo y Pastor' onze aandacht trekt. Binnenin zouden Romeinse funeraire stèles in de muren ingewerkt zijn. Helaas gesloten, zoals bijna alle kerkjes in de dorpen.

Iets verder ligt de  Embalse de Ruesga, het grillig gevormde stuwmeer op de río Rivera dat als waterreservoir is aangelegd. Het is een wondermooie plek, met heuvels die zich spiegelen in het watervlak. De gigantische, opdringerige 'parador' op de heuvelkam kijkt neer over dit idyllische meer. We volgen het meer aan de zuidkant, langs rietkragen en bemoste oeverpaadjes, tot in Ventanilla. We zien onderweg een karekiet in het riet heen en weer vliegen.

De GR1 volgt de río Rivera verder tot San Martin de los Herreros. Het parcours is tamelijk vlak. Er zijn veel graasvlakten voor vee die met schrikdraad zijn afgebakend. Die wordt gevoed door een batterij met zonnecellen. Daarna gaat het steeds hogerop langs het riviertje, tot Rebanal de las Llantas. Hoe dichter bij de bron van deze 'arroyo' hoe meer monnikskap er verschijnt. Het geslacht 'aconitum' telt wel vierhonderd soorten, dus spreken we ons niet uit over welke soort hier zo massaal ons gemoed opfleurt. 

Hoe hoger, hoe weidser het land wordt. Als we puffend op de Mirador Alta de la Varga staan, lijkt het of we op een drone zitten: van de ene 'peña' (kam) naar de andere trekt de horizon oogstrelende vrouwelijke curves. Wat een heerlijk uitzicht ! 

Het uitkijkpunt vormt de waterscheidingslijn tussen de vallei van de río Carrión in het westen en de vallei van de río Pisuerga naar het oosten. De río Carrión ontspringt in het natuurpark van Fuentes Carrionas, een glaciale lagune bij de grens tussen Cantabrië en Palencia.

Op dit uitkijkpunt wacht ik tot Marie-Angel mij met haar taxi ophaalt. Willem wil wel nog wat wandelen... tot het volgende dorp La Lastra, waar de taxi hem oppikt en ons beiden naar Cardaño voert aan de overzijde van de Embalse de Camporredondo. Onze chauffeur praat de hele tijd in krakkemikkig Frans over de klimaatverandering, want het meer staat uitzonderlijk laag, en over andere hete hangijzers. 

Een heerlijk avondmaal in Albergue El Caserón kan ons deze bijzonder zware stapdag snel doen vergeten, en we dromen voor het eerst niet vannacht.