Dag 1: Reinosa - Ormas [23  km -  585↑ - 280↓ - 7u15]

De eerste passen van onze tiendaagse GR1-tocht zetten we in Reinosa: via de fontein, dan langs de huizenhoge graffiti-tekening van een vrouwenhoofd, langsheen de marktkramers die hun verkoopwaar uitstallen. 

We trekken noordwaarts over een smal pad in dor, strogeel grasland, gevlekt met wat donkergroene struiken en lage bomen, en met hier en daar een herfsttijloos. We ontmoeten twee ezels die op zoek zijn naar het laatste blaadje groen.

Na een uur trekken we de heuvels in, steeds hoger. Een tapuit schiet voor ons weg. We slaan een praatje met een man die aan het werk is in een goed onderhouden privé-tuin. Hij legt uit dat de in de wind draaiende flessen ongewenste insecten en mollen weghouden van zijn bloembedden. De bron van de rivier Besaya zorgt voor fris water in zijn tuin.

               

 De zon klimt naar het zenit. We kiezen een westelijk pad naar het dorp Fontecha. Er is een publieke wasplaats onder afdak en een kerkje. 

Het pad brengt ons langsheen droge weiden en graslanden, tot bij de Ermita de San Miguel. 

   

In de steen boven de kapeldeur staat geschreven: Jose Antonio Primo de Rivera (1903-1936, leider van de Spaanse fascistische beweging), met links en rechts een bundel pijlen, het symbool van de falangisten. De lokale kerkgemeenschap maakt duidelijk waar ze voor staat.

Willem gebruikt de pauze om in zijn pas geopereerde linkeroog te druppelen. Dat ritueel zal hij herhalen gedurende de hele tocht, om de 3 uur.  

Langs de kant van de weg verwittigt een bord de automobilisten: 'Pista muy, muy mala', maar voor stappers maakt het weinig verschil. In een drinkbak zwemmen honderden kikkervisjes. Hoog boven ons cirkelen drie vale gieren. Hier en daar doen koeien zich te goed aan het hooi in voederbakken. Koebellen rinkelen. De kaardenbol in de bermen is nagenoeg uitgebloeid. Vanaf het gehucht Camino buigt de weg terug zuidwaarts. In sommige graslanden bloeit de herfsttijloos met honderden: wat een prachtig zicht. We gaan op de buik liggen voor een leuke foto.

Rond 13u komen we aan in Fontibre, bij de bron van de Ebro. Met zijn 930 km is hij de op één na langste rivier van het Iberisch schiereiland. Hij vormt een gigantisch stroombekken met ontelbare zijrivieren: het is de levensader van Noord-Spanje. Daarom is dit een bijzondere plek voor veel Spanjaarden. 

Terwijl Spaanse toeristen elkaar verdringen voor een foto bij de bron lezen wij het infobord: de eerste verwijzing naar Cantabrië wordt gemaakt in 195 BC door consul Marco Porcio Cato, die naar Hispania Citerior was gestuurd om de opstanden van de Keltiberiërs te onderdrukken. Bij zijn terugkeer in Rome verwijst hij naar Cantabrië en de zuivere en visrijke Ebro in zijn werk 'Origines'.

    

Na de lunch trekken we hogerop, langs holle wegen over de Alto del Hornero naar Argüeso. Daar zijn aan de gevel van enkele huizen op het eerste verdiep in hout en glas uitgewerkte "veranda's" bevestigd. Plots komt een hond gesprongen uit een gat in de grond en hij laat ons danig schrikken.

Boven het dorp torent de Castillo de San Vincente, de burcht die al van ver zichtbaar was . 

Dit kasteel dateert uit de 14^de eeuw en is gebouwd om de strijd tussen twee families over de heerschappij over de streek te beslechten. Aanvankelijk had de familie de la Vega de overhand, later de familie Mendoza. Vanop het kasteel kon men ook toezicht houden op de transhumance, de trektocht naar Extremadura langs vaste trajecten met schapen, geiten en runderen, de 'cañada real' genoemd, op zoek naar verse graslanden.

 

Verderop bezoeken we, na veel tegenpruttelen van Willem, Triquineja, de site van een nederzetting uit de Ijzertijd. Er is heel wat klimwerk vereist om er te geraken. We verbergen zelfs onze rugzakken in de struiken om goed te kunnen klimmen. Man, die 'ijzertijders' wisten hun woonplaats goed te kiezen: op een terp die hoog boven de hele streek uittorent, met een wijds uitzicht rondom. Wat een machtige plek!

Het laatste traject van de dag passeert in La Serna langs de Ermita de Santa Ana, vakkundig gerenoveerd met Europese Fondsen. De zonnewijzer toont ons de tijd twee uren vooruit. De weg leidt ons over een beekje, dat we oversteken via grote platte stenen. Een mountainbiker sjeest ons voorbij en ontlokt ons de bedenking dat hij toch veel mist van het landschap, geconcentreerd als hij tuurt naar de stenen op het pad vóór hem.

In het dorp Soto werd de kerk gewijd aan San Martin de Tours. Een actiegroep houdt niet van windmolens op de heuvelkammen en laat dat duidelijk blijken op een protestbord. 

Tegen 18u komen we aan bij de 'posada' in Ormas, een hotel van hoogstaande kwaliteit. Niet alleen de zéér ruime kamer leert ons dat, ook de rekening achteraf. De baas doet wat druk met papierwerk, maar hij zet ’s avonds ook zijn beste beentje voor als chef-kok. 

Aan het eind van de dag komen we tot het besluit dat de GR1 in Cantabrië zeer beperkt is aangeduid, en dan nog met verouderde wegmarkeringen: zonder gpx-track kan je de GR 1 in Cantabrië niet volgen.