Dag 2: naar Brañosera  [27 km - 770↑ - 340↓- 8u15]

Na een blik op de kerk van San Andrés, het lokale Romaanse kerkje met zijn stompe klokkentoren, vertrekken we in de vroege ochtendzon uit Ormas. Vandaag zullen we een resem dorpjes aaneen rijgen als parels aan een halsketting. In Proaño stoppen we aan een middeleeuwse verdedigingstoren met een kubisch volume en gesloten gemetselde muren. De toren telt vier verdiepingen. De hardstenen worden gebruikt als versterking van de structurele elementen in de hoeken, de dakranden, de omlijsting van de schietgaten en de bogen. Proaño is een van de dorpen in de grote gemeente van Campoo de Suso waar veel voorbeelden van traditionele architectuur bewaard zijn. Statige oude herenhuizen met een rijk verleden staan te koop. Maar wie wil in dit godvergeten dorp komen wonen?

We ontmoeten goed doorvoede koeien en hun kalveren. Ze hebben alle een bel rond hun hals en ze lopen vrij rond in het bos en op de weiden. Het is een warme dag en de zon schijnt fel. Tegen 11u in de voormiddag komen we aan in een 'robledal', een eikenbos. Daarna duiken we neerwaarts tot in Villar. Na doorheen nog een schaduwrijke 'robledal' te zijn getrokken komen we aan in Hoz de Abiada, aan de zuidflank van de Sierra de Cordel die zijn piek bereikt boven de 2000 m. Vóór de kerk stond vroeger de beroemde 'abuelo' (=opa), een 'centenario'-notelaar met een omtrek van 5,75 m. Helaas werd deze reus enkele jaren geleden geveld. Een jong boompje nam de plaats in. We lunchen in de schaduw van de bomen bij de kerk. Moeder en dochter drijven een kudde paarden naar de hoeve. 

In het hoofddorp Abiada sluit Willem vriendschap met zijn eerste hond; er zullen nog honden volgen. In La Lomba vragen we aan de vriendelijke dienster van restaurant Pico Casares om onze Platypus - drinkzak van 2 L met een pijpje - met vers water te vullen. Over de río Guares in het dorp Entrambasaguas houden we even halt bij de fontein met Latijns opschrift, om daarna weer af te dalen naar de río El Milagro (het Wonder), die verderop in de río Hijar stroomt. In Mazandrero staat de kerk San Lorenzo in de steigers. De straatstenen zinderen in de middagzon. Aan de rand van alweer een 'robledal' staan we langdurig stil bij het weidse uitzicht over de vallei van de río Hijar, majestueuze zijrivier van de Ebro. De lunch nuttigen we in het eikenbos, het is te warm daarbuiten.

Uit het bos treden we in een weids landschap met heuvels, strogele graslanden met strepen donkergroene bomen en struiken. We ontmoeten kleine en grote kuddes paarden en koeien met veulens en kalveren, alle dooreen. Wij zweten, zij niet.

Via een holle weg door eikenbos draait het pad, voorbij de bosrand, linksweg, steil omhoog door struikheide en stekelbrem. We klimmen verder tot de Collado de Somahoz, op de PP-2204. Daar bereiken we, in het gezelschap van een bruine koe, het bord 'Provincia de Palencia'. Vanaf hier wordt de GR1 wél duidelijk bewegwijzerd, met onder de wit-rode streepjes het opschrift 'Sendero historico Ampurias - Finisterre': van de Middellandse Zee tot de Atlantische Oceaan, ons ultieme doel, ooit.

Op de Collado de Somahoz, na 22 km, zit onze tocht erop. Tenminste, dat dachten wij. Van hier af zouden we liften. Helaas, van de weinige passanten is geen één bereid te stoppen, ook al zien we hen soms vertragen - om een discussie in de auto te beslechten allicht? Dus stappen we maar door. Willem probeert de eigenaar van ons hotel telefonisch te bereiken, maar belandt telkens bij zijn moeder die in een vreemd Spaans dialect aangeeft dat haar zoon rugpijn heeft en niet uit zijn bed kan komen. We stappen dapper verder, maar de vermoeidheid slaat nu hard toe. Gemor.

We zijn ondertussen 5 km verder in Salcedillo aanbeland. We werpen nog een verdoofde blik op de kerk van San Martin Obispo uit de 12^de eeuw met resten van wat ooit een mooie ingangspoort moet zijn geweest. In de lokale 'mesón' bestellen we een biertje om te bekomen. Op het terras doen we ons verhaal aan twee geïnteresseerde dames. Zij zijn voorwaar bereid om ons 4 km verder naar de eindbestemming te voeren. Plots zegt een van de dames: 'Hé, daar is jouw hoteleigenaar!'

Inderdaad, daar staat Fernando, een blok van een vent: geen wonder dat zijn rug zich in plooien wringt om dat gewicht te dragen. Het model van zijn BMW is recht evenredig met zijn ego. Zo belanden we in een low-low-level hotelletje in Brañosera. Fernando is ook de baas van het café, dus kunnen we daar dineren terwijl de lokale gemeenschap wat tapas eet en biertjes tapt. Om 20u zou het restaurant opengaan, maar het duurt tot 20.20u voor we binnen geraken, na vruchteloos bellen naar de eigenaar. Hij serveert een salade met 'lomo' (ham), gevolgd door een microgolf-gewarmde schotel: het is geen hoogdag vandaag...